بررسی رابطه گناه و شرور در سیره علوی

بررسی رابطه گناه و شرور در سیره علوی

سال 1393

پدیدآور: مریم راستی

استاد راهنما: علی نظری

استاد مشاور: سید محمود میرزایی الحسینی

دانشگاه لرستان، دانشکده ادبیات و علوم انسانی

چکیده: 

دین مبین اسلام شامل دستورات و مقرراتی از جانب پروردگار است که عدول از این دستورات، نافرمانی و گناه محسوب می‌شود. پیامد این نافرمانی‌ها به ‌صورت شر و حوادث ناخوشایند در زندگی بشر بروز پیدا می‌کند. نهج‌البلاغه به عنوان کلام امام علی (علیه‌السلام) و یکی از منابع معتبر دین اسلام که به «اخ القرآن» ملقب است در جای جای خطبه‌ها، نامه‌ها و حکمت‌ها به تأثیر گناه در بروز شرور و حوادث اشاره فرموده است . این گناهان، در این پژوهش به سه حوزه «اخلاقی، اعتقادی و اجتماعی» تقسیم شده‌اند؛ از جمله این گناهان: طمع، بخل، ترک امر به معروف و نهی از منکر و عدم اطاعت از رهبری است که پیامد‌ ‌های این گناهان با توجه به کلام امام (علیه‌السلام) منجر به شروری از قبیل: ذلت و خواری، تسلط اشرار و عدم استجابت دعا و حقارت می‌شود. پژوهش حاضر با توجه به روش توصیفی-تحلیلی و مطالعه‌ی کتابخانه‌ای تلاش نموده است تا به بررسی موارد فوق و مواردی از این قبیل بپردازد. همچنین علاوه بر بررسی رابطه‌ی بین گناهان و شرور به تحلیل راه‌کارهای رفع و دفع شرور بر اساس نهج البلاغه پرداخته شده است. تقوا، صدقه دادن، اعمال صالحه، استغفار و توبه و ... از جمله راه‌های نزول نعمات و دفع و رفع شرور و بلایا و حوادث ناگوارند. پژوهش حاضر به این نتایج دست یافت که گناهان موجب سلب نعمت و زمینه قهر و غضب الهی را فراهم می‌کند و عمل به قرآن کریم، اطاعت از اهل بیت(علیهم السلام)، عدم ارتکاب گناه، توبه و استغفار، موجب نزول و بارش نعمات الهی است.

لینک دسترسی به متن