در پیچ‌وتاب‌های بروکراسی پیچیده‌ی اضطراب‌افزا به‌نوعی بحران «از معنا تهی شده‌گی امر پژوهش و پژوهشگری به‌ویژه در علوم انسانی» دچار شده‌ایم. نظام بروکراسی علم به اداره‌ی خود مشغول است و ارزش‌هایی چون «ارزش کنش‌گری در علوم انسانی»، ارزش «انباشت علم» چه در سطح فردی، چه در سطح گروهی به فراموشی سپرده شده
برخلاف اهمیت فلسفه‌ی علم، فیلسوفان علم سکوتی اختیار کرده‌اند که می‌توان دلایلی همچون تمایل به بحث و گفتگو طولانی، عدم درگیری در بحث‌های علمی مؤثر بر تصمیم‌گیری‌های کلان، نگرانی از تأثیر منفی بر انگاره‌های علم در سپهر عمومی، دغدغه‌ی استفاده‌ی ابزاری از فلسفه‌ی علم را برای آن برشمرد.
از این منظر کرونا فقط نام یک بیماری نیست، بلکه نام یک پدیده‌ی فرهنگی است که تقریباً از سه دهه‌ی پیش با سقوط بلوک شرق و فروپاشیِ آرمان‌شهرهای سیاسی و غلبه‌ی لیبرالیسم اقتصادی و حاکمیت نهیلیسم فرهنگی و اعتقادی آغاز شده و اکنون تازه خود را در نظر ما آشکار ساخته است.
مردمسالاری هم فرهنگ مدیریت جامعه مبتنی بر علوم انسانی است. علوم انسانی سلطه‌پذیر نیست و بسان یک موجود زنده اتفاقاً بر اصحاب علوم انسانی حکومت دارد و نه این‌که تحت سیطره‌ی آنها باشد. علوم انسانی فی‌نفسه می‌تواند دارای مسئولیت اجتماعی باشد. مسئولیت اجتماعی علوم انسانی را نمی‌توان به مسئولیت عالمان و متولیان علوم انسانی فرو کاست. مسئولیتی است که نظم‌پذیری بین‌المللی را باعث شود تا بتواند الگویی برای نظم جدید بین‌المللی نیز شود
از سال‌های ۱۹۶۰ به بعد در اروپا و غرب، بحث‌کردن بیش از رأی‌دادن توانسته تحولات جامعه غربی را شکل دهد. دانش‌گری از طریق بحث کردن و تولید مفاهیم و نشانه‌های تصویری و شنیداری دارد زیاد شده و نوعی علم انسانی_اجتماعی شنیداری درحال تولید انبوه است.// عدم اعتماد اجتماعی به استرس و اضطراب جمعی تبدیل می‌شود و وقتی اضطراب حاکم شود، عقلانیت اجتماعی جای خود را به خودخواهی و خوی طبیعی می‌دهد.
امروز پس از یکسال جامعه‌ی بشری همچنان در کریدور کرونا، حیاتی در حال استحاله را تجربه می‌کند که تا همین جای کار، سهم تأثیر آن در مقابل دیدگان متحیر مورخین همچنان در اما و اگر، در حال تأثیر و تأثر است. زمانی‌که جامعه‌ی بشری و به‌تبع ایران از این ممر سر بیرون برآورد با دنیای اصحاب کهف پس از بیداری روبرو است.
