بهرام صادقی

بهرام صادقی(1315_1363) داستان‌نویس.

صادقی نخستین اشعارش را در 1337 در جنگ صدف که خود یکی از گردانندگانش بود، با نام مستعار «صهبا مقداری» منتشر ساخت اما دیری نگذشت که شعر را رها کرد و به داستان‌نویسی روی آورد. او درخشانترین نویسنده دهه سی است؛ آثار اصلی‌اش را در فاصله سال‌های 1335_1341 منتشر کرده است هرچند تا سال‌های دهه پنجاه هم تک داستان‌هایی از او منتشر شده، اما اصولا نویسنده این دهه است.

داستان‌های کوتاه او تصویر دردناک دوران را بازتاب می‌دهد؛ دوره‌ای که رویاها به کابوس بدل می‌شوند و فریب و سرکوب بر واقعیت‌ها پرده می‌افکند. او چنان این دوران را بازآفرینی می‌کند که در ادبیات داستانی نسل بعد تاثیری ژرف و مداوم می‌گذارد. در سال‌های پس از چهل داستان‌های بسیاری به تقلید از او نوشته شد. این تاثیر در پیروی از سبک یا موضوع، به ویژه در کار نویسندگان جنگ اصفهان مشهود است.

مهم ترین مضمون داستان‌های صادقی، جستجو در عمیق‌ترین لایه‌های ذهنی بازماندگان همه شکست‌های تاریخی است؛ جستجویی که با طنزی آمیخته به فاجعه و در شکل‌های داستانی صورت می‌گیرد. شکست و واخوردگی و یأس، فقر، پوچی و مرگ درون مایه اصلی آثار اوست. او با ارائه طنزآمیز جنبه‌های دردناک زندگی، آرزوی خود را برای برقراری عدالت باز می‌نماید. طنز او با وجود تلخی و بدبینی، نفی زندگی نیست، افشاگر تمام عواملی است که باعث حقارت و خواری انسان می‌شوند.

رمان: ملکوت(1340)
مجموعه داستان‌ها: سنگر و قمقمه‌های خالی(1349)، وعده دیدار با جوجوجتسو(1383؛ داستان آدرس: شهرت، خیابات انشاد، خانه شماره 555 از این مجموعه جایزه ادبی فروغ را از آن خود کرد).
آثار پراکنده: بازمانده‌های غریبی آشنا(1384؛ تنظیم و تدوین محمدرضا اصلانی)

منابع: صد سال داستان نویسی ایران و فرهنگ ادبیات معاصر فارسی