بهمن فرسی

بهمن فرسی(1312؛ تبریز) نمایشنامه‌نویس، داستان‌نویس و کارگردان تئاتر.

او ابتدا در نشریاتی چون ایران آباد، چلنگر و اندیشه و هنر می‌نوشت؛ حدود یک سال و نیم عضو شورای تلوزیون بود اما کار در آن دستگاه را موافق طبع خود نیافت و استعفا کرد. در دهه 1350 به انگلستان مهاجرت کرد و "نشر خاک" را دایر کرد و به انتشار آثار خود پرداخت. آثار او را در مجموع می‌توان جزء ادبیات پوچی به شمار آورد. داستان‌های معدودش نشان از مدرنیسم و صورت‌گرایی نویسنده دارد و می‌توان او را یکی از پایه‌گذاران مرحله جدید داستان مدرنیستی ایران به شمار آورد.از آنجا که فرسی پس از پایان کودتا کار خود را آغاز کرد، تصور خوشبینانه نسل پیش را نداشت و احساس پوچی و نومیدی جای آن را گرفته بود.

 داستان‌های او جلوه‌هایی از یأس دیرپای دوران را به نمایش می‌گذارند. قهرمانان این داستان‌ها عصبی، هتاک و در خود فرو ریخته‌اند، یا در کافه‌ها سرگردانند و یا در خیابان‌ها با فاحشه‌ها سر و کله می‌زنند. او در جستجوی رهایی از یأس اجتماعی به سکس و آزادی جنسی روی می‌آورد. رمان‌های او شرحی از روحیه جوانان و فضای اجتماعی سال‌های 1340_50 است و به طور کلی برخورد روشنفکری تلخ‌اندیش، عاصی و سرگردان با جامعه‌ای منحط و خشن، الگوی رمان‌های اوست. نمایشنامه‌ها یا آن طور که خود دوست دارد بنامد «بازیها»ی وی نیز مضمونی مشابه داستان‌هایش دارند و بازیگران روشنفکر با روحیه‌ای عاصی به مفهوم زندگی _راستی و دروغ، حقیقت و قلب_ و سرگردانی آدمیان تنها و بی‌پناه و ناشاد می‌اندیشند.
نمایشنامه‌ها: گلدان(1340)، چوب زیر بغل(1341)، موش (میم، واو، شین) (1342)، بهار و عروسک(1343 یا 1344)، صدای شکستن(1350)، آرامسایشگاه(1356)، سبز در سبز(؟)
رمانها: شب یک شب دو(1353)، سفر دولاب(1991=1370، لندن).
مجموعه داستان‌ها: زیر دندان سگ(1343؛ به کوشش شمیم بهار)، دوازدهمی(1991=1370، لندن)، نبات سیاه(1992=1371، لندن)، غوررآپ، غوررآپ(؟، کلن). آثار دیگر او شامل مجموعه نمایشنامه و طرح، طنز آهنگین، دفترهای شعر و پنج داستان از شاهنامه فردوسی می‌شود.

منابع: صد سال داستان نویسی در ایران و فرهنگ ادبیات فارسی معاصر