تقی مدرسی

تقی مدرسی(1311_1376) داستان‌نویس و روانپزشک کودکان. مدرسی اولین اثرش دائم‌الخمر را که مجموعه داستان بود در چهارده سالگی نوشت. در 1336 و 1337 مدتی سردبیر مجله صدف بود. برای ادامه تحصیل و تخصص به آمریکا رفت و تا پایان عمر آنجا ماند. آثار او فرود و فراز بسیاری داشت. او که در جوانی با اولین رمانش، یکلیا و تنهایی او(1334) به شهرت رسید، یک دهه بعد با رمان دومش افول کرد و نجات از این امر بیست و چهار سال طول کشید.

در نخستین رمانش که برنده «جایزه ادبی سخن» شد با شیوه‌ای نو و تحسین‌آمیز به مضمونی اسطوره‌ای پرداخت و موضوع تقلید بسیاری از نویسندگان قرار گرفت اما خود هرگز آن را بازنیافت. مدرسی در این رمان، برای بیان مضمون تاریخی_فلسفی خود به نثری کهنه‌نما و غریب احتیاج داشت؛ پس به تورات روی آورد و روال روایتی عتیق کتاب مقدس را به کار گرفت.

رمان شریفجان، شریفجان(نام قبلی: نسل کلاغ‌ها، 1344) و کتاب آدم‌های غایب(1368) به بافت خانواده‌های قدیمی پرداخت اما در این کار موفق نبود. در سال 1368 با انتشار آداب زیارت توانست دوباره ثابت کند که نویسنده توانایی است و با وجود سال‌ها دوری از ایران موفق شد تصویری زنده و گیرا از وضع اجتماعی کشور در حال جنگ و اقشار میانی جامعه ارائه دهد. خلق شخصیت‌ها و موقعیت‌های نوستالژیک و بهره‌گیری از تاریخ و اساطیر از ویژگی‌های آثار اوست.

منابع: صد سال داستان نویسی ایران، فرهنگ ادبیات فارسی معاصر