فریدون مشیری

فریدون مشیری(1305_1379) شاعر و ترانه‌سرا.

در 1324 به استخدام وزارت پست و تلگراف و تلفن درآمد. سپس در دانشگاه تهران به تحصیل ادبیات پرداخت اما پس از دو سال تغییر رشته داد و از آنجا که از اوایل جوانی شیفته مطبوعات بود، وارد این عرصه شد و سال‌های متمادی در تحریریه مجلاتی چون سخن، روشنفکر، سپید و سیاه و تماشا فعالیت کرد. از مشیری چهارده دفتر شعری منتشر شده است؛ در دفترهای نخستین می‌توان در یاس و مرگ‌اندیشی که بدان راه یافته و مویه‌های سوزناک و نغمه‌های عاشقانه‌ای که زمزمه می‌کند،  تاثیر توللی و نادرپور را دید. اما از دفتر سوم جهان خاص خود را یافت و به عنوان شاعری با سبک و نظرگاه مستقل مطرح شد. ترکیب طبیعت‌گرایی شدید، مهرورزی به انسان و عیش طربناک شاخصه‌های اساسی جهان شعری مشیری هستند. اشعار او احساساتی و تصویری، و با معیارهای نوقدمایی روان و معتدل، و عموما در قالب چهارپاره یا دوبیتی‌های پیوسته است.  بسیاری از اشعار او توسط خوانندگان مطرحی چون محمدرضا شجریان، علیرضا افتخاری، صدیق تعریف، همایون شجریان و دیگران خوانده شده‌اند. در سال 1382 سهمی از «جایزه ادبی و تاریخی بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار» به او اعطا شد.
دفترهای شعر: تشنه طوفان(1334، چاپ دوم با افزودن چند شعر 1337)، گناه دریا(1335)، ابر(1340)، ابر و کوچه(1345)، بهار را باور کن(1347)، از خاموشی(1356)، مروارید مهر(1365)، آه، باران...(1367)، از دیار آشتی(1371)، با پنج سخن سرا(1372)، لحظه ها و احساس(1376)، آواز آن پرنده غمگین(1376)، تا صبح تابناک اهورایی(1379)، از دریچه ماه(1384).

منابع: فرهنگ ادبیات فارسی معاصر، چشم انداز شعر معاصر ایران