ذبیح‌الله صفا

ذبیح الله صفا(1290-1378)، استاد دانشگاه، ادیب، شاعر. استاد کرسی تاریخ ادبیات در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، عضویت انتخابی دانشکده ادبیات در شورای دانشگاه تهران، نائب رئیس و دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو در ایران، مدیر مجله دانشکده ادبیات تهران، رئیس گروه ادبیات فارسی دانشگاه تهران، دبیر کل شورای عالی فرهنگ و هنر، عضویت هیئت مؤسس و هیئت امنای بنیاد فرهنگ ایران، عضو فرهنگستان ادب و هنر ایران. علاوه بر اینها صفا با نشریات مختلف نیز همکاری می‌کرد و سردبیری چندین مجله را برای مدتی به عهده داشت. از صفا مجموعا 56 اثر در حوزه تالیف و ترجمه به جای مانده است؛ مهم ترین آثار تالیفی او عبارتند از :
1.تاریخ ادبیات در ایران در قلمرو زبان فارسی
 2. حماسه سرایی در ایران
3. تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی تا میانه قرن پنجم
4. نشأه جام، مجموعه سروده های او (1355).
علاوه بر این صفا دوازده اثر مهم فارسی را تصحیح کرده است که مهم ترین آنها عبارتند از:
1. اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی السعید
2. دیوان عبدالواسع جبلی
3. دیوان سیف الدین محمد فرغانی
4. داراب نامه محمد بیغمیر
5. داراب نامه طرسوسی
6.ورقه و گلشاه عیوقی
7. بختیارنامه.
صفا بر روی هم هفده اثر از زبان فرانسه به فارسی ترجمه کرده و دو گزیده مهم از آثار منظوم و منثور جمع آوری کرده است. از صفا 163 مقاله به زبان فارسی، 38 مقاله انگلیسی  در دانشنامه ایرانیکا و 8 مقاله به زبان فرانسه منتشر شده است.