جلال الدین همایی

جلال‌الدین همایی(1278-1359). استاد دانشگاه، پژوهشگر و شاعر. همایی 20 سال در مدرسه نیم آورد مقیم شد و درس طلبگی خواند؛ بعد از آن در محضر اساتید مختلف اصفهان   تحصیل کرد. از طرفی اجازه روایت داشت و از طرفی دیگر با ریاضیات جدید آشنا بود. پس از استخدام در وزارت معارف، تدریس ادبیات و فلسفه را از سال 1307 و در شهر تبریز آغاز کرد. در سال 1310 به تهران منتقل شد و در دبیرستان دارالفنون و شرف مظفری به تدریس پرداخت. پس از آن  در دانشکده حقوق و ادبیات، روزنامه نگاری و صناعات ادبی درس داد و در سال 1345 به درخواست خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد.
آثار همایی از نظر تنوع و تعدد قابل توجه است که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:
تصحیح متون: تصحیح مثنوی ولدنامه(1316)، نصیحة الملوک امام محمد غزالی(1317)، التفهیم لاوائل صناعة التنجیم(1318) و...
تالیفات: تاریخ ادبیات ایران(1308-1309)، غزالی نامه(1317)، خیامی نامه(1346)، مولوی نامه(1354)، فنون بلاغت و صناعات ادبی(1339) و...
دیوان سنا مجموعه اشعار(1364).