سفر مدیر دفتر همکاری‌های علمی بین‌المللی پژوهشگاه به چین

دانشگاه زبان و فرهنگ پکن در چارچوب پروژه کمربند و جاده که مدتی است به دستور رییس جمهور این کشور، برای احیای ارتباطات فرهنگی دوران قدیم در حال اجراست، دانشکده‌ای را با همین عنوان افتتاح کرد.

در این مراسم که در روز سه‌شنبه 17 دی 1398 برگزار شد، دکتر شکوه حسینی، مدیر دفتر همکاری‌های علمی بین‌المللی پژوهشگاه به دعوت رسمی رییس دانشگاه زبان و فرهنگ پکن در این مراسم شرکت کرد.

در این مراسم که تنی چند از شخصیت‌های علمی، فرهنگی و سیاسی کشورهای مختلف، از جمله رایزن فرهنگی ایران در پکن، دکتر عباسعلی وفایی نیز حضور داشتند، سخنرانی‌هایی در زمینه تاریخچه روابط فرهنگی چین با دیگر کشورهای جهان ایراد شد.

هم‌چنین بر اساس برنامه‌ریزی مسئولان دانشگاه، دکتر حسینی با دکتر شو بائو فنگ، رییس مرکز گسترش ترجمه آثار فرهنگی چین دیدار و مذاکره کرد.

دکتر شو بائو فنگ در ابتدای دیدار، به خاطرات سفر پیشین خود و هیأت همراه به ایران در اردیبهشت 98 و حضور در پژوهشگاه علوم انسانی و دیدار با استادان و متخصصان زبان و فرهنگ چینی اشاره کرد و گفت: که این سفر افزون بر دست‌آوردهای فرهنگی، تأثیر فراوانی بر ایجاد انگیزه برای ادامه این روابط سازنده در جهت افزایش شناخت چینی‌ها از فرهنگ ایرانی داشته است.

وی افزود: متأسفانه مردم چین شناخت چندانی از ایران و فرهنگ ایرانی ندارند و موضوع این مذاکره، بررسی راهکارهای معرفی متقابل فرهنگ چین و فرهنگ ایران به مردم دو کشور از طریق ترجمه آثار کلاسیک دو طرف است.

دکتر حسینی هم خاطرنشان ساخت: ابتکار"کمربند وجاده"برداشتی سمبلیک از یک رویداد دراز دامن قدیمی است که از سده‌ دوم پیش از میلاد در جریان زمان جاری بود. پهنای جغرافیایی به وسعت یک چهارم کره زمین، جاده‌ای بود که تمدن بزرگ چین را در شرق عالم به تمدن با عظمت روم در غرب متصل می‌ساخت.

ابریشم شاید مهم‌ترین کالای اقتصادی بود که نام این جاده را از آنِ خود کرد، اما بی‌تردید ارزش‌های معنویِ برخاسته از فرهنگ، اندیشه و هنر مشرق زمین که در پس این تبادل خودنمایی می‌کرد، آن را پایدار و جاودانه ساخت.

در این مسیر افسانه‌ای، دورترین نقاط شرق چین مبدأ و شروع عزیمت کاروانیان بود و ایران به مثابه چهارراهی، منتقل‌کننده این مبادلات عظیم اقتصادی و فرهنگی به اقصی نقاط جهان بود.

بدون شک در این میان "زبان" نقشی اساسی داشت که این ارتباط را میسر می‌کرد و اجازه می‌داد که این تبادلات در فضایی گفتمانی انجام شود.

وی افزود: اگرچه صنعت، تکنولوژی و مدرنیزاسیون در دنیای امروز، این تبادلات را گسترده‌تر و متکثرتر کرده است اما سوءتفاهم‌هایی را هم در پی داشته و در اینجاست که زبان هم‌چنان نقش اساس و محوری خود را حفظ می‌کند، به‌طوری که برای شناخت آنچه بودیم، آنچه باید باشیم و آنچه خواهیم بود لازم است از این ابزار کمال استفاده را بکنیم و با معرفی ادبیات اصیل خود به یکدیگر، روابط فرهنگی گذشته را احیا نماییم.

در این دیدار راهکارهای همکاری پژوهشگاه علوم انسانی با دانشگاه زبان و فرهنگ مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت.