دکتر غفاری: علوم انسانی باید جایگاه واقعی و حرمتش را در کشور به دست آورد

دکتر غلامرضا غفاری، معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و رئیس کمیسیون دائمی هیأت امناء پژوهشگاه در مراسم اختتامیه هفته پژوهشِ پژوهشگاه که روز چهارشنبه، 27 آذرماه 1398 برگزار شد،سخنرانی کرد.

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، دکتر غفاری ضمن تبریک هفته پژوهش گفت: در این فرصت تبریک مضاعفی به دکتر پورنامداریان استاد محترم و معزز و خانواده بزرگ پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، عرض می‌کنم و همچنین گرامی می‌دارم نام و یاد استاد شهید مفتح را که امروز به همین مناسبت به نام «وحدت حوزه و دانشگاه» نام‌گذاری شده است.

دکتر غفاری ادامه داد: طبیعی است وقتی صحبت از پژوهش می شود، به نوعی نگاه‌ها به این معطوف می شود که پژوهش در چه عرصه‌ای افق‌گشایی می‌کند؟ چه عرصه و ساحت‌هایی را بر روی پژوهشگران باز می کند؟ این گشایش طبعاً مبتنی بر انباشت درک، شناخت و درس‌آموزی است که پژوهشگران، اندیشمندان و بزرگان و سخت‌کوشان، قبل از خود داشته‌اند. امری که به نوعی توجه به آن اهتمام ویژه پژوهشگاه است.
معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تأکید کرد: امروز اگر کارنامه درخشان پژوهشگاه گزارش می‌شود، این نکته را می خواهم تأکید کنم که اهتمام دکتر قبادی و روحیه جنگندگی او مثال‌زدنی است. من در جلسات متعدد و مختلف که در حضورشان هستم؛ چه در پژوهشگاه و چه در ستاد وزارتخانه، اهتمام خوبی نسبت به ارتقاء حوزه علوم انسانی دارد و پژوهشگاه یکی از متولیان اصلی و کلیدی آن در کشور است. از این بایت هم باید سختکوشی و زحمات دکتر قبادی را ارج نهیم.

دکتر غفاری تصریح کرد: نکته ای که همیشه در باب علوم انسانی و اجتماعی وجود دارد اینکه، ارج و جایگاه علوم انسانی در کشور مناسب نیست. اگر به اهداف دانشگاه‌های نسل جدید فکر کنیم، در مجموع متوجه می‌شویم که همه آنها تلاش می‌کنند کیفیت زندگی را ارتقاء بخشند. همان امری که امروزه همه تلاش می‌کنیم جهانی عاری از خشونت داشته باشیم. یعنی جهانی که احساس رفاه و سعادت در آن بیشتر است. وقتی در ادبیات توسعه هم این موضوع را ردیابی می کنیم، پارادایم‌های آن به نوعی به علوم انسانی ختم می شود و اینطور نیست که فقط علوم تجربی و مادی جوابگوی همه مشکلات باشد. به نظرم ورود به این بحث می‌تواند پارادایم های فکری را تغییر دهد و مسئولان به جایگاه واقعی که باید به پژوهش در عرصه علوم انسانی و اجتماعی قائل باشد، توجه بیشتری کنند. آیا این موارد صرفاً مسائلی هستند که به آنها از سوی دانش های علوم انسانی پاسخ داده شوند؟ اگر صحبت از توازن و پایداری است، باید نسبت‌ها هم متوازن باشند که مسائل و مشکلات عصر جدید بطور عمده ریشه در ساحت‌های فرامادی دارند. اگر چه مادیات شرط لازم برای توسعه هستند، اما شرط کافی نیستند. اینجاست که مجموعه های فکری مختلف باید به این نکته اهتمام داشته باشند. خوشبختانه با کارهایی که پژوهشگاه شروع کرده و در دستور کار قرار داده، بحث طرح جامع اعتلای علوم انسانی معطوف به پیشرفت کشور و کاربردی سازی علوم انسانی، قطعاً این تلاش‌ها می‌تواند کمک‌ساز باشد و این بستر و زمینه را تقویت کند تا خیلی‌ها به نافع بودن علوم انسانی و اجتماعی ایمان بیاورند که خود می تواند مقوم توسعه کشور باشد. امروز دیگر نمی‌توان کشوری یافت که مبناء و استاندارهای توسعه را داشته باشد اما به علوم انسانی بی‌تفاوت بماند. البته برعکس آن را می توان یافت!
غفاری در خاتمه سخنانش تأکید کرد: ما وظیفه داریم «اثربخشی علوم انسانی در جوامع» را با صدای بلند مطرح کنیم تا علوم انسانی آن جایگاه واقعی و حرمتش را در کشور به دست آورد.
توانا بود هرکه دانا بود
زدانش دل پیر برنا بود.
ان شاءالله همیشه سالم باشید.